Lieve Liz, We weten nog heel goed dat we erachter kwamen zwanger te zijn. Wat waren we blij. Ons fantastisch wondertje. Tijdens de zwangerschap kwam ik er ook al snel achter dat je een pittig ding was. Flink aanwezig. We hebben een geslachtsbepaling gedaan, want wat waren we nieuwsgierig. Tijdens deze echo kon ons gezegd worden dat je een meisje was. We zeiden meteen dat we wel een stoere naam moesten gaan bedenken voor onze dochter. Eén van de twee namen die we voor je bedacht hadden viel terplekke af.

Op 4 januari 2013 werd je geboren. Wat een prachtig mooi meiske. Met goed wat kabaal kwam je op de wereld. Onze Liz. Op dat moment dachten we echt dat Liz de perfecte naam zou zijn voor jou. Mooi, stoer en krachtig. Onze Liz.

Wat ben je vanaf het begin een vrolijk, spontaan en goedlachs kind geweest. Je kon vanaf kleins af aan al duidelijk maken wat je wilde en hoe je je voelde. Wat een geweldige eigenschap. Vanaf dat je kon spelen met speelgoed liet je eigenlijk duidelijk zien graag met auto’s te spelen. Je was bij de opvang voornamelijk te vinden in de bouwhoek, bij de jongens. Je genoot daarvan. Op een gegeven moment werd je fan van Brandweerman Sam, Batman, Spiderman etc. Ongeveer vanaf die tijd gaf je ook aan niet blij te zijn met je behang. Je had destijds nog bloemetjes behang, maar hier werd je soms zo verdrietig van dat je het behang er af begon te scheuren. Wat was ik daar van geschrokken. Ik zag de onmacht in je ogen. Je gaf aan graag een Batman kamer te willen. Hier hebben we toen direct werk van gemaakt. Op je eigen kamer moet je je goed en veilig voelen. Papa en ik hebben een paar dagen hard gewerkt om er een stoere kamer van te maken. Wat was je blij.

Tijdens het winkelen was ik je opeens kwijt. We waren kleren aan het kopen voor jou. Ik had al verschillende stoere meiden kleren uitgezocht en wilde dit graag aan je laten zien. Jij stond vol bewondering te kijken op de jongensafdeling. Je had al een paar shirts in je hand. Op de een stond een brandweerwagen op de andere een raceauto. Met grote ogen vroeg je aan mij of je de shirts mocht kopen, want wat vond je ze mooi. Natuurlijk mag je die hebben, lieve Liz. Ze staan je fantastisch.

Je begon steeds vaker vragen te stellen. ‘Waarom ben ik eigenlijk als meisje geboren”, ‘Vind je Liz wel bij mij passen, mama?’. ‘Papa en jij kunnen er niets aan doen dat ik Liz heet, jullie dachten dat ik een meisje was’.
Je maakte opmerkingen als: ‘Als ik later papa word dan wil ik 15 euro zakgeld’, als ik later groot ben, krijg ik dan ook borsten net als jij? Ik wil dit niet mama, kan je er voor zorgen dat dit niet gaat gebeuren?’.
Elke dag maakte je wel een opmerking, je was er veel mee bezig. Gelukkig praat je makkelijk en kon je alles goed delen met ons.

Het volgende waar je erg mee zat was je haar. Je wilde zo ontzettend graag kort haar. We hebben dit in twee etappes gedaan. De tweede keer bij de kapper gingen al je blonde lokken er af. Wat keek jij blij. De sprankeling in je ogen vergeet ik nooit meer. Bij mij gebeurde er op dat moment ook onverwachts wat. Opeens besefte ik me dat onze dochter Liz steeds een beetje aan het weggaan was. Het was een start van het proces ‘afscheid’ nemen van onze dochter. Dit is niet makkelijk, maar als we in de ogen van onze Liz kijken wisten we ook dat ze niet anders kan dan deze weg te bewandelen. Je wilt je kind gelukkig zien. Je wilt dat je kind blij is met wie ze is. Alles zullen we er aan doen, net zoals bij onze andere kinderen, om haar gelukkig te maken.

Niet heel veel later kwam de volgende uitdaging op je pad. Je zag er inmiddels helemaal uit als een jongen. Je kreeg steeds meer moeite met het zeggen van je naam. Vooral als we op pad gingen. Bij onbekenden. Je vindt het verschrikkelijk om steeds te moeten uitleggen hoe het zit. Het werd zo erg dat je me vertelde dat je je naam niet meer ging zeggen. Direct daarna vroeg je of het ook mogelijk was om een jongensnaam uit te kiezen en dat we die dan konden gaan gebruiken op vakantie, tijdens uitjes etc.
Hier hebben we wel eventjes over na moeten denken. Is dit wel verstandig, creëer je dan niet nog meer verwarring etc. Maar we hoefden maar in je ogen te kijken en het antwoord was duidelijk. Twee dagen heb je er vervolgens over gedaan om een naam te vinden die je bij je zelf vindt passen. Wat knap, lieve schat.
Twee weekenden hebben we dit uitgeprobeerd en het beviel je zo goed, dat je opeens had bedacht om in de klas aan te geven ook zo te willen heten. Dit is hoe je je voelt, dit is wat bij je past, dit ben jij.

We houden van je zoals je bent. Liz ben je (nu)niet meer, maar Liz blijft altijd in ons hart. We zijn trots, trots op jou. Trots op wie je bent. Lieve LARS, je bent onze zoon en broer(tje).

We houden van je, voor altijd en voor eeuwig.

Papa en mama