Het gezin

Fleur heeft twee broers die 9 en 10 jaar ouder zijn. Onder haar komt nog een broertje Freek, nu 32. Het leven van het hele gezin verandert als Freek op zijn 14e een brommerongeluk krijgt. “Hij had van alles gebroken en helaas ook blijvend hersenletsel opgelopen. Hij heeft totaal ruim 14 dagen op de intensive care gelegen en de eerste 3 dagen was zijn toestand kritiek. Na 10 dagen kwam hij uit zijn coma. Het ongeluk heeft het leven van ons hele gezin veranderd. Freek had door zijn NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) veel zorg nodig en kwam vanuit de Intensive Care terecht op een verpleegafdeling in het UMC Radboud en daarna bij het revalidatiecentrum Roessingh. Hij moest alles opnieuw leren; continent worden, praten, lopen, alles. Hij kwam weer thuis wonen en moest keihard werken voor zijn, gedeeltelijke, herstel. Het was een andere tijd waarin er weinig aandacht was voor NAH en de impact op een gezin. Mijn ouders ontvingen ondersteuning vanuit het maatschappelijk werk Roessingh, maar dit was niet gericht op het gehele gezin. Dat is nu gelukkig anders”, vertelt Fleur.

De zorg

“Ik had niet de fysieke zorg voor mijn broertje maar ben taken gaan overnemen in het huishouden. Mijn moeder zorgde en zorgt nog steeds intensief voor Freek. Vanuit onze opvoeding heb ik meegekregen dat je elkaar helpt en dat deed ik. Gelukkig had ik toen al volleybal als uitlaatklep. Dat hebben mijn ouders ook echt gestimuleerd, ze brachten me met plezier naar de regiotrainingen. Intussen ging natuurlijk ook het boerenbedrijf door, maar dat was vooral de taak van mijn ouders en mijn oudere broers.”

Vastgelopen

Het mantelzorgen was zwaar, erkent Fleur. “Tijdens mijn studententijd ben ik ook wel vastgelopen. Freek kreeg zijn eerste psychose en vond het leven vaak niet de moeite waard. Dat hakte er wel in. Terugkijkend begrijp ik het ook wel; hij heeft altijd topsport moeten leveren om te herstellen. Zijn NAH heeft hem en ons veel problemen opgeleverd. Aan de buitenkant is niets te zien en daar wordt misbruik van gemaakt. Hij wordt overschat door de maatschappij. De ziekte is er, maar Freek als mens is er ook nog. Er wordt vaak geoordeeld over zijn daden of gedrag maar dat is de ziekte, dat is niet Freek. Mijn ouders zijn inmiddels 69 en Freek blijft een beroep op hen doen. Fysiek ondersteun ik mijn ouders niet meer zoveel, maar ik regel wel veel achter de schermen. Vanuit mijn werk weet ik de weg en zo draag ik mijn steentje bij. Maar het gevoel dat ik niet genoeg doe, overheerst.

Tips voor jonge mantelzorgers

Ik wil jonge mantelzorgers op het hart drukken goed voor zichzelf te zorgen. Dat betekent ook leuke dingen blijven doen waar je energie van krijgt. Probeer aan te geven wat je nodig hebt, er is meer mogelijk dan je denkt. Maak daar gebruik van. Vanuit de gemeente zijn er speciale mantelzorgconsulenten voor jongeren. Die kunnen met je meekijken. Wees open naar je omgeving, wellicht zijn er meer jonge mantelzorgers waar je je zorgen mee kunt delen. Je hoeft het niet alleen te doen.”

Ondanks alle zorgen heeft Fleur ook veel geleerd van de situatie. “Mantelzorg maakt je veerkrachtig en flexibel, je krijgt meer begrip voor andere mensen. Het is niet alleen maar negativiteit.”